باشگاه در فرهنگ های مختلف یک معنی دارد و آن به معنی مکان یا حیاط یا مجموعه ای است که در آن اشخاصی گرد هم می آیند تا در زمینه توسعه ی مهارت های فنی، حرفه ای و اخلاقی و اجتماعی برنامه ریزی کنند و در ورزش نیز اهدافی چون کسب عناوین قهرمانی در کنار نگاه های اقتصادی، انتفاعی و کسب مدال ها و ترویج تندرستی و حرکت به سوی افتخار در بین نسل جوان ورزش است.

از دیر باز باشگاه های ورزشی در کشور ما به تشکیلاتی  گفته می شد که با درنظر گرفتن اهدافی که اشاره کردیم در چندین رشته تیمداری کرده و در جهت تقویت ورزش قهرمانی ملی گام بر می داشت. ولی متاسفانه در یکی دو دهه اخیر باشگاه داری از نگاه اجماعی خود به برداشت اجمالی رسیده و تک رشته ای شده است امروز دیگر حتی معتبر ترین باشگاه های کشورمان مثل پرسپولیس، استقلال و هیچ توجهی به سایر رشته ها ندارند و میلیارد ها تومن را صرف تیم هایی می نند که کمترین آینده نگری در آنها دیده می شوند ولی عجیب تر از همه اینکه برخی از باشگاه های ما در شراطی گام در میدان پر هزینه فوتبال گذاشتند که با یک هزارو یک بدهکاری دست به گریبان هستند نمونه اش المینیوم اراک است که براساس اخبار رسیده چون بدهی طلبکار هایش را پرداخت نکرده است پروژکتور های این ورزشگاه را باز کرده اند و به عنوان طلب خود بردند! هیچ جای دنیا چنین اتفاقاتی نمی افتد مگر در ورزش ما که مدیریت حرفه ای را به دست فراموشی سپرده و بدون توجه به تخصص و اهمیت فنی و اقتصادی تیمداری می کنند نمی دانیم اخبار منتشره و در عکسی که در پیوست نگاه می کنید چقدر صحت دارد ولی تحت هر شرایطی ضعف مدیریت نظام باشگاه داری را به تصویر کشیده است امروز به هر باشگاه ورزشی که سر بزنید ده ها مورد اسیب پذیر را مشاهده می کنید همین چندی پیش بود که مربی والیبال یکی از باشگاه های بزرگ فریاد بر آورد که اطرافیان باشگاه از من پول می خواهند تا ماندگار شوم ایا هیچ یک از مسوولان این ضجه از ته دل را شنیده اند و به عمق مشکلات تاسف آور باشگاه داری پی برده است؟ در خانه اگر کس است یک حرف بس است...

نویسنده: رضا اسماعیلی