پیشینه کاراته در ایران به حدود 60 سال پیش برمی گردد آن زمانی که نام این ورزش با فرهاد وارسته عجین شده بود.

 و بعد ها که ستارگانی چون هوشنگ اتحاد، جمشید سلیمی، مرتضی کاتوزیان، مشفق و ... کمربند مشکی گرفتند و در آسیا آقایی کردند این ورزش البته همیشه درگیر مشکلات متعدد بوده است و اختلاف سلیقه ها در آن سوژه مجلات قدیمی ورزش بود و جالب اینکه این تضاد ارا و اختلاف سلیقه ها همچنان ادامه دارد امروز درحالی که حسین روحانی عضو سابق تیم ملی به دفاع تمام قد از عملکرد کادر فنی تیم ملی در مسابقات کسب سهمیه المپیک پرداخته است و منتقدان را نا آگاه می داند مجید عبدل حسینی از ملی پوشان و افتخار آفرینان تیم ملی می گوید: کادر فنی برای مسابقات کسب سهمیه برنامه نداشت و هدف خود را گم کرد وگرنه مسابقات لیسبون با وجود طلایی شدن پورشیب و مدال برنز گنج زاده دچار تردید برای راهیابی به المپیک نمی شد عبدل حسینی اعتقاد دارد که برای رسیدن به هر مقصدی باید نقشه راه داشت او حتی شرایط موجود در کاراته را با اینهمه پشتوانه و امکانات شرمسارانه خواند و افزود: مربیان ما در بخش بانوان بهتر از آقایان عمل کرده اند سارا بهمنیار با وجود باخت10_2 به حریف فرانسوی مدال نگرفت اما سهمیه گرفت بانوان ما در کمیته و کاتا حمیده عباسعلی و سارا بهمنیار المپیکی شدند و رزیتا علیپور که یک کاتا کارای قدرتمند است به همراه فاطمه صادقی در کاتا شانس کسب سهمیه دارند درصورتی که در کاتای آقایان ورزش کاری چون ایمان شهرجردی که رنکینگ 33 دنیا را دارد دچار سرخوردگی شده و مسابقات کسب سهمیه را کنار گذاشت.

بدون تردید هنر های رزمی و از جمله کاراته مدعیان و مشکلات خاص خودش را دارد اما اعتقاد داریم کارشناسان ما به ویژه آن هایی که سوابق و افتخاراتی دارند به جای جبه گیری علیه همدیگر نظرات فنی خود را در طبق اخلاص بگذارند و در نشست هایی صمیمانه بخاطر ورزش ملی همدلی کنند.

نویسنده: عباس اسماعیلی