در دانش ورزش مدیریت و برنامه ریزی از ارکان و اصول اصلی هر موفقیتی است و برعکس آن طراحی یک برنامه غلط نتیجه عکس داشته و برنامه ریزی برای شکست خواهد بود. این را متدولوژی برنامه ریزی و فرآیند وسازو کارهایی را که به صورت کاربردی مشخص می کند، به اثبات رسانده است.

میزبانی تورنمنت های بین المللی هم تابع این برنامه ریزی است که حتی کشورهای منطقه از جمله قطر به درستی به آن پی برده اند و اگر خود از بابت نیروی انسانی ماهر ضعیف باشند، از برنامه ریزان ورزش و مدیریت بین المللی استفاده می کنند. برگزاری مسابقات بین المللی جام تختی هم از این قاعده نباید دور بماند. ولی متاسفانه مشاهده می کنیم که سال به سال از اهمیت این رقابت ها کاسته می شود تا جایی که دیروز و پریروز از هشت کشور دعوت شده، فقط چند تیم ناقص راهی ایران شدند در صورتی که تختی برای ما قهرمانی جاودانه است و ارزش ملی و بین المللی فراوان دارد. بنابراین ضمن احترام گذاشتن به تلاش هایی که صورت می گیرد، این پرسش مطرح می شود که چرا سال به سال از رونق این مسابقات کاسته می شود. آیا ناشی از ضعف برنامه ریزی و دوراندیشی لازم است؟! آیا در تقویم فدراسیون جهانی جایگاه محکمی ندارد؟! همه این موارد قابل غور و بررسی است. نگاه کنید به کشورهای همسایه ... که جام یاشار دوغو یا تورنمنت یاریگین و مدوید در تفلیس، جام پتروف در بلغارستان چگونه باشکوه برگزار می شود و ما توانایی این کار را نداریم.

متاسفانه در سایر رشته ها هم با همین سستی ها مواجه بوده و هستیم. جام وزنه برداری زنده یاد محمود نامجو کم کم در سایه قرار گرفت، فوتبال بین المللی جام خزر به یاد سیروس قایقران به کلی نادیده گرفته شد و امروز واهمه داریم که جام تختی هم به چنین سرنوشتی دچار شود!

در وزارت ورزش تا دل تان بخواهد کارشناس سخنران فراوان وجود دارد و فدراسیون های ورزشی ما هم درگیر اعزام ها و مسایل روزمره اند و این گونه می شود که تورنمنت هایی که برای ما ارزش ملی و بین المللی دارند، مثل جام زنده یاد جهان پهلوان تختی، در بدترین شرایط انجام می پذیرد. پیشنهاد می کنیم که جام تختی را همه ساله همزمان با سالگرد درگذشت قهرمان نامی یعنی فقط از روز 17 دی ماه برگزار کنیم و با حوصله و برنامه ریزی اجرای آن را یک وظیفه ملی و ورزشی بدانیم.

نویسنده: رضا اسماعیلی