فوتبال، ورزشی است که در آن زبان مشترکی به نام دوستی وجود دارد و وسعت و جمعیت کشورها مطرح نیست...

فوتبال، ورزش است. ورزشی که در آن زبان مشترکی به نام دوستی وجود دارد. در این ورزش وسعت و جمعیت کشورها مطرح نیست. آنچه که تعیین کننده می نماید، میزان آمادگی های همه جانبه ورزشکاران یک گروه است که اگر نبود امروز هند یا چین بر حسب جمعیت می باید قهرمان جهان می شدند. با این تدبیر بدون اینکه دچار خودفریبی شویم اعتقاد داریم که بازی امشب ایران – بحرین یک مسابقه حساس و تعیین کننده است. بدون نگاه سیاسی به سرزمینی که بیشتر مردمانش فارسی حرف می زنند، ریشه ایرانی دارند، باید برای مسابقه امشب دو تیم حساب ویژه ای باز کنیم. مرگ و زندگی تعریف درستی برای این مسابقه نیست. چرا که مربی پرتغالی بحرین با زبان بی زبانی اقرار کرده است که کیفیت فوتبال ایران قابل مقایسه با بحرین نیست و او می خواهد با ایجاد تغییراتی از فضاهایی که در تیم ایران به وجود می آید، بیشترین بهره را ببرد. این در حالی است که بر حسب سوابق تاریخی دیدار دو تیم ایرانیان 18 مسابقه ای که مقابل بحرینی ها برگزار کردند، 32 گل به ثمر رساندند که علی دایی اسطوره فوتبال کشورمان با چهار گل بر تارک مسابقات دو تیم می درخشد. به اعتقاد ما در این شرایط پیروزی توپچی های ایرانی بر بحرین می تواند مرهمی بر زخم های ندانم کاری های افرادی باشد که ویلموتس ها را بر تیم ملی و سرنوشت فوتبال ملی ما تحمیل کرده بودند و در این رهگذر از تک تک بچه های تیم ملی به ویژه حاج صفی کاپیتان تیم ملی که سابقه گل زدن به امارات را دارد، می خواهیم که با نگاهی ویژه و حساسیت ملی به این مسابقه بپردازند و آب رفته فوتبال ملی ما را به جوی بازگردانند. کار دشواری نیست. کافیست که ما امنیت روانی لازمه را برای تیم و ستاره هایی چون سردار آزمون، مهدی طارمی و ... فراهم سازیم. پاشنه آشیل تیم ما مغلوب شدن در جنگ روانی بحرینی هاست که در این باره مهارت عجیب و غریبی دارد.

نویسنده: رضا اسماعیلی