کار استقلال به قول قدیمی ها بیخ پیدا کرده است. دیگر جدل لفظی سرمربی، مربی و مدیرعامل باشگاه به بازیکنان هم سرایت کرده است...

در مجموعه ای که اصل مدیریت گم شود، طبیعی است که سنگ روی سنگ بند نشود. در این بین آنچه که زایل می شود، اعتبار باشگاهی بزرگ است که از سرمایه های مادی، معنوی و فنی ورزش کشور است. در این رهگذر وزارت ورزش چه می کند؟ احتمالا باز یکی از کارمندان خود را راهی باشگاهی می کند که حداقل 30 میلیون طرفدار و هواخواه دارد. نادیده گرفتن افکار عمومی و اعتبار این بخش مهم از ورزش ایران واقعا جای تاسف دارد.

تاریخچه استقلال را که نگاه می کنید آنقدر شخصیت های بزرگ و وزین دارد که ورزش یک کشور را می توانند اداره کنند اما در باشگاه استقلال دور افتادند. مشکلات ورزش ما یکی، دو تا نیست. این از وضعیت باشگاهی مثل استقلال و آن هم از برکناری نایب رئیس یک فدراسیون مثل بدنسازی و پرورش اندام... که واقعا نمی دانیم در این برهه از اوضاع جاری کشور بر چه مبنایی صورت گرفته است؟ اینکه بگویند جابه جایی حق هر رئیسی است، حرفی منطبق بر منطق نیست. چرا که فدراسیون های ورزشی ما نباید متکی به فرد باشند. اساسنامه، آیین نامه و سیاستگزاری ها همه و همه باید بر مجرایی علمی و اصولی ادامه یابد تا اشخاص در آن سیستم احساس امنیت برای خدمت بکنند. بحث ما حمایت از یک فرد نیست. حرف ما این است که اجزای تشکیل دهنده تشکیلات ورزشی باید سر جای خود و به درستی مورد استفاده قرار گیرد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی