در مقبولیت فوتبال حرفه ای بویژه پایبند بودن به اصول اخلاقی و فرایند فرهنگ محوری به کرات گفته و نوشته شده که برای ما به یک آرزوی دست نیافتنی تبدیل شده است.

بارها تاکید کرده ایم که ساعت شنی فرهنگ مداری در فوتبال ما می رود تا به انتها برسد اما کجاست گوش شنوا...؟!

باری، در جریان جام ملت‌های اروپا که در شهرهای مختلف قاره سرسبز در جریان است، بعضا حرکاتی بنمایش در می آید که برای ما می تواند عبرت انگیز باشد.

قطعا در جریان مصدومیت کریستین اریکسون بازیکن نامور تیم ملی دانمارک و اقدامات قابل تحسین پس از آن قرار گرفته اید.

دوشنبه شب در پایان پیکار اتریش و اوکراین که به شکست یاران شوچنکو و صعود اتریشی ها منتج شد، هواداران تیم مغلوب به تشویق ایسلندی پرداختند.

باوجود این باخت تلخ و شرایط مبهم اوکراین برای صعود به مرحله بعدی، طرفداران این تیم آنچنان با فریادهای پرخروش خود استادیوم ملی بخارست (رومانی) را به دیگی جوشان تبدیل کردند که شوچنکو و یارانش غم شکست را فراموش کردند.

نکته جالب توجه اینکه اعضای تیم شکست خورده اوکراین نیز جشن ایسلندی براه انداختند و انگار نه انگار که قافیه را باخته اند و صعودشان محرز نشده است .

بی شک اینگونه اقدامات تحسین برانگیز نشاءت گرفته از آموزه های قوام یافته در نزد طلایه داران فوتبال است که باید اعتراف کنیم محلی از اعراب در فوتبال ما ندارد.

کاش ذره ای از این سکانس های ماندنی  در فوتبالمان به تصویر در می آمد و اخلاق این همه ذبح نمیشد.

واقعا ما برای بسط مکارم فرهنگی چه کرده ایم و اصولا چرا نتيجه گرایی را بر هر آیتمی مقدم می دانیم؟؟

دلمان غنج می زند که بجای ادا درآوردن حرفه ای ها ، ما هم خردمندی پیشه کنیم و با بازنگری در نوع آموزش در باشگاه‌ها، این فرآیند تربیتی را اشاعه بدهیم. البته اگر خام اندیش نباشیم باید بپذیریم که با این فضای تنش آلود، خوشبین بودن به این آمال شاید آرزویی دست نیافتنی باشد .

در فوتبالی که بازیکن سالاری حرف نخست را می‌زند و از برخی مدیر و مربی گرفته تا...  در چنگال بداخلاقی گرفتار شده اند  آیا می توان روزنه امیدی داشت؟!

نویسنده: رضا میرزاییان