دو تیم برزیل و لهستان به فینال لیگ ملت های جهان راه پیدا کردند و تیم های اسلوونی و فرانسه برای مقام سوم و چهارم بازی خواهند کرد...

تماشای پیکارهای این تیم ها در مرحله نیمه نهایی نشان داد که تیم های بزرگ چه در چنته دارند. نمایشگاهی از فنون زیبای والیبال و تاکتیک های پیشرفته مربیان تراز اول. در این بین اگر بخواهیم خودمان را با این تیم ها مقایسه کنیم، دچار نوعی خودفریبی شده ایم.

تیم ایران با 10 شکست و رتبه دوازدهم به کار خود پایان داد. هدف از اول مشخص بود که آلکنو اول جوانان ما را بیازماید تا زمان اعزام هیچ حرف و حدیثی در این باره وجود نداشت اما به یک باره نظرات و تئوری ها تغییر کرد. برای ما که سه سال دوران مربیگری آقای کولاکوویچ را در بی توجهی به جوانان گذرانده ایم، ریمینی میدانی ارزشمند جهت آزمون و آزمایش جوانان بود. اما اکنون که تیم نتیجه نگرفت، قضایا به گونه ای دیگر تعبیر و تفسیر می شود. در صورتی که نگاهی به اسامی تیم های شرکت کننده در لیگ ملت ها تا دور مقدماتی ثابت می کند که مربیان همه به اتفاق (البته به جز برزیل) جوانان خود را گسیل داشته بودند و از قبل این تفکر به نتایج درخوری دست یافتند. به طور مثال در تیم لهستان بازیکنانی مثل کوچا نواسکی، کاچمارک و اسلیووکا، در تیم آرژانتین لوسر و لیما، در تیم ایالات متحده توآنیگا و دفالکو، در تیم ایتالیا پانیلی، فرانسیسکو و ... بازیکنانی بودند که در حضور بزرگان و صاحب نامان به میدان فراخوانده شدند. این بازیکنان البته از سه سال پیش در آزمون و خطاهای مختلف مشارکت داشتند و امروز به مرحله ای رسیده بودند که قابل اتکا می نمایند. اما در تیم ایران این جوانان که مورد غفلت قرار گرفته بودند، باید به بازی گرفته می شدند و سوال اینجاست اگر میثم صالحی، صابر کاظمی، جواد کریمی و ... در ریمینی در ترکیب تیم قرار نمی گرفتند، کدامین بازیکنان باتجربه حضور داشتند که باید جایگزین می شدند؟

انتقادها باید که باشد تا مربیان خارجی فکر نکنند به اصطلاح ریش و قیچی در دست گرفته اند هرطور که صلاح می دانند، عمل کنند. اما اینکه مثل میزان الحراره عمل کنیم، در شان جامعه فرهیخته و منصف والیبال ما نیست.

کافیست که عملکرد کولاکوویچ را طی سه سال در ترازوی قضاوت و ارزیابی قرار دهیم. اگر تیم ملی ما به المپیک رفت، مرهون پنجه های طلایی و هوش وافر سعید معروف است. قبول ندارید، لطفا فیلم بازی ایران – کره جنوبی را تماشا کنید.

نویسنده: جمشید حمیدی