هوشنگ حمیدزاده  روزگاری در فوتبال تهران کسی بود. همه او را به هوشنگ افه می شناختند. زمین های خاکی سبلان، همان زمین خاکی شریعتی زیر پای گام های او بود در حالی که روزگار سختی می گذراند. هوشنگ از زمین خاکی به تیم های باشگاهی تهران راه یافت تا شکارچی دروازه ها باشد. در فوتبال تهران خیلی زود درخشید و خیلی زود فوتبال تهران را به تسخیر خود کشاند. بلندپروازی هوشنگ او را به عنوان بهترین گلزن و آقای گل فوتبال تهران معرفی کرد.

حمیدزاده با آنکه اکنون گرد سفیدی بر سر دارد، مانند جوانی اش با تیم فوتبال پیشکسوتان مجیدیه همچنان کوبنده و گلزن نشان می دهد گپ و گفتی با پیر دیر فوتبال داشتیم که خواندنی است.

عمده فعالیت فوتبالی من در حال حاضر مربیگری در تیم پیشکسوتان مجیدیه است. در این مسیر پرویز قاسمی که همکارم در این تیم محسوب می شود، زحمات فراوانی بر دوش دارد که جای بسی تشکر دارد.اصلان اسکندری، اکبر اعلایی و بسیاری از دوستان دیگر هستند که باعث شده تا تیم پیشکسوتان، مجیدیه سابقه ۱۵ ساله را بخود بگیرد.

متاسفانه ارزش در فوتبال امروزی فاقد جایگاه شده است.معرفت از فوتبال ایران دور و همه چیز در پول خلاصه شده است. نه پیراهن ارزش دارد و نه باشگاه.

سال ۵۷ آقای گل فوتبال تهران شدم. باشگاه ۵۰۰هزار تومان به من جایزه داد. این اولین و آخرین پولی بود که من از فوتبال گرفتم. در آن شب با آن پول به اعضای تیم به مناسبت آقای گلی شام دادم که فقط 300 هزارتومان از آن برایم باقی ماند.  حرفم این است که جایزه آقی گلی را بین اعضای تیم تقسیم کردم اما حالا سایه یکدیگر باتیر زده می شود. در آن زمان یکرنگی، رفاقت و یکدستی بود،اما حالا همه نقاش هستند.

فوتبال دیروز صاحب داشت.امور فوتبال دست فوتبالی ها بود،ولی امروز بقال سر کوچه هم خود را رئیس فدراسیون فوتبال مییداند.

چیزی که در فوتبال امروز دیده نمی شود، جایگاه است. همه چیز براساس رابطه پیش می رود. مردان واقعی و خاک خورده های راستین فوتبال خانه نشین شده اند.

وقتی که در این فوتبال کسی بر سر جای خودش قرار ندارد، همان خواهد شد که اکنون ملاحظه می کنید. به حال وروز  این فوتبال و دو تیم پرسپولیس واستقلال باید گریست. قطعا در این گریه دل اهالی فوتبال بیشتر به حال فوتبال خواهد سوخت.

نویسنده: اکبر عزیزی