امروز در چارچوب رقابت های فوتبال باشگاه های کشور گل محمدی با امیر قلعه نویی، منصوریان با همبازی سابق خود مجیدی و فیروز کریمی با ذوب آهن مصاف می دهند.
صرفنظر از این قضیه نتایج دیدارهای این هفته چه خواهد شد، چند نکته ظریف اما کلیدی را گوشزد می کنیم. نخست اینکه مربیان جوان ما پیشینه بازی در تیم های ملی را دارند، باید بکوشند که به لحاظ شخصیتی مقبولیت لازمه را پیدا کرده و در جهت حفظ و شان منزلتی که خود و باشگاه هایشان دارند، استوار بمانند. فرهاد مجیدی از جمله این مربیان است. وقتی عکس یادگاری ایشان و مدیرعامل باشگاه را می بینیم، بر این اندیشه می شویم که پس آن همه جنگ های لفظی و علنی برای چه بوده است؟ آیا یک مربی و مدیرعامل یک باشگاه بزرگ فکر نمی کنند که رفتار پرخاشگر و معترضانه آنها روی اعصاب میلیون ها دوستدار استقلال سوهان می کشند؟ و این باید درسی باشد تا دیگر هیچ کس برای وجیه شدن دست به تظاهر و حتی تمارض نزند. استقلال باشگاه بزرگی است و هر کسی که در این مجموعه قرار می گیرد، اگر بزرگ نباشد باید راه بزرگ شدن را بپیمایند.
و اما حالا که صحبت از مربیان جوان شد، باید گریزی هم به یک باشگاه پرطرفدار در شهری شریف و تاریخی اشاره کنیم. واقعا هرچه می گردیم ملاک انتخاب فیروز کریمی را به عنوان سرمربی تیم پرمخاطب تراکتورسازی را برنمی تابیم. کریمی البته زمانی با باشگاه پاس قهرمان آسیا شده بود اما در استقلال کارنامه ضعیفی ارایه داد و سپس به آشپزی و صحنه های طنازی در فیلم های سینمایی و تلویزیونی روی آورد. حالا این مربی که همه چیز را با شوخی می گذراند، چگونه می خواهد پاسخگوی جوانان شهری باشد که با هیچ کس شوخی ندارد. فقط امیدواریم قضیه ختم به خیر شود.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی