باشگاه های بزرگ ورزش ما همواره منادی توسعه اخلاق و ترویج فرهنگ جوانمردی و انساندوستی بوده اند. در سایه همین باورها و مدیریت ها اشخاص ارجمند هر یک به مکتبی تبدیل شده بودند.

شاهین، استقلال (تاج)، پرسپولیس، سپاهان و ... هر یک تاریخچه و کارنامه ای دارند که در آن ورزش منهای اخلاق و جوانمردی را بر نمی تابیدند. آن زمان البته که هر کسی از گرد راه می رسید، بر صندلی مدیریت نمی نشست. به رزومه ورزشی و اخلاقی مدیرانی چون دکتر اکرامی، پرویز خسروانی و ... نگاه کنید به درستی متوجه می شوید که دارای اهلیت کافی فنی، فرهنگی و ورزشی بوده اند.

بازیکنی که پیراهن هر یک از این باشگاه ها را بر تن می کرد، خود را عضو آن خانواده می دانست و با تمام وجود از ارزش های آن تشکیلات صیانت می کرد. اما از روزی که هر گردی در ورزش ما گردو شد، ساختار فرهنگی ورزش ما چنان سست شد که سنگ روی سنگ بند نمی شود.  انتشار فیلمی از توهین محمدحسین کنعانی‌زادگان به استقلالی‌ها نمونه ای از این سستی در نهادینه شدن افکار و ایده های فرهنگی در ورزش است.

حرف های نامربوطی که جنجال بزرگی به‌راه انداخت. جالب است بدانید مربیان پرسپولیس هم به‌شدت از کاری که کنعانی‌زادگان کرده شاکی شده‌اند. اما از نگاه ما تنها ناراحت شدن کافی نیست. باید چنین بازیکنی را طوری تادیب کرد که درس عبرت همه ورزشکاران باشد به ویژه آنهایی که نام و نشانی هم پیدا کرده اند. در گذشته اگر در داخل زمین حتی برخوردی رخ می داد، نشریات وزین آن موقع مثل دنیای ورزش و کیهان ورزشی بانی آشتی کنان و مبنای دوستی و مودت بودند و امروز اما دریغا که فضای مجازی ملعبه دست عده ای ناپخته شده که برطبل بی حرمتی می کوبند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی