نزدیک به دو ماه از انتخابات فدراسیون دوچرخه سواری می گذرد. ورزشی که پیشینه درخشانی در آسیا داشته ولی نزدیک به یک دهه است که از افتخارات قاره ای فاصله گرفته است.

انتظار برای داشتن یک فدراسیون قوی و مقتدر رکابزن های جاده های سخت و صعب العبور را آزرده است. اما اکنون که انتخابات این تشکیلات برگزار شد، باز عده ای چوب لای چرخ دوچرخه سواران می گذارند تا شاید انتخابات دوباره ای را برای این تشکیلات متصور شوند. نمی دانیم که آدم ها از بودن این یا نبودن آن چه سودی می برند، اما این را می دانیم که موفقیت در گرو همدلی و هم آوایی است. پس به جای ساز مخالف زدن و کار را به مجامع بین المللی کشاندن دست در دست همدیگر بگذاریم و به راه رستگاری برویم.

از سوی دیگر وزارت ورزش با پشت سر گذاشتن این همه انتخابات پرحرف و حدیث در فدراسیون های ورزشی درس نگرفته و بعد از دوچرخه سواری اما و اگرهایی درباره انتخابات پیش روی فدراسیون تیراندازی مطرح می شود. یک ورزش با سلاح های گران قیمت و اغلب وارداتی که از قضا مورد تایید مسئولان بلندپایه مملکت هم بوده است. اینکه آقای دادگر رئیس کنونی می تواند سرپرست باشد و در انتخابات ریاست هم شرکت کند، ابهاماتی را به وجود آورده است که جا دارد وزارت ورزش حداقل در این یک ماه باقیمانده دوران مسئولیتش راه درست را در پیش بگیرد. البته انتخابات کمیته ملی المپیک و آنچه که در کشور ما جاری و ساری بوده، ایجاب می کند که افرادی را حمایت کنند که در انتخاب رئیس کمیته ملی المپیک همراه و همرنگ جماعت باشند. ولی ما بر این عقیده استوار هستیم که هیچ کس از  راه راست رفتن ضرر نمی کنند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی