از چالش های فراروی انتخابات فدراسیون ورزشی کم ننوشته ایم و نمونه ها و مصداق های زیادی را قلم کرده ایم که بیشتر آنها حاکی از نوعی اعمال نفوذ در گزینش روسای فدراسیون های ورزشی بود و با شرحی که می دانید و می دانیم، این پرسش پیش آمده که اصلا چه لزومی دارد به نام انتخابات و در پوششی دموکراسی انتصابات بی مسمایی را انجام بدهیم.

از چالش های فراروی انتخابات فدراسیون ورزشی کم ننوشته ایم و نمونه ها و مصداق های زیادی را قلم کرده ایم که بیشتر آنها حاکی از نوعی اعمال نفوذ در گزینش روسای فدراسیون های ورزشی بود و با شرحی که می دانید و می دانیم، این پرسش پیش آمده که اصلا چه لزومی دارد به نام انتخابات و در پوششی دموکراسی انتصابات بی مسمایی را انجام بدهیم. با این همه تنی چند از مدیران وزارت ورزش که برخی از آنها دیگر صندلی یا کرسی در این تشکیلات ندارند، اساسنامه ای را نوشته اند که براساس مفاد آن بتوانند دوام بیشتری در فدراسیون های به اصطلاح آماتوری ورزش پیدا کنند. افرادی که اغلب آنها در آستانه بازنشستگی از خدمات دولتی بوده و مفری را به وجود آورده اند تا بتوانند حداقل چهار سال دیگر بر مسند فدراسیون های ورزشی تکیه بزنند. نیازی به معرفی این شخصیت ها نیست. همه می دانند منظور ما چه کسانی هستند. با این همه اساسنامه ای که آقایان نوشته اند پس از طی سلسله مراتبی چند از سوی شورای نگهبان هم مغایر شرع شمرده نشده است تا به این ترتیب مراد آقایان حاصل شود. اما اگر واقعا دنبال اجرای عدالت و انصاف در انتخابات فدراسیون های ورزشی هستیم، باید الگوها و مدل های بین المللی را هم ارایه دهیم و آن را بومی سازیم. مثلا در کشور بلغارستان انتخابات رئیسان فدراسیون های ورزشی با حضور حداکثری مدیران باشگاه ها، نمایندگان ورزشکاران، داوران، مربیان و دو الی سه نفر از وزارت ورزش برگزار می شود. در صورتی که اینجا در کشور ما نمایندگان بخش های یاد شده را راسا رئیس فدراسیون ها معرفی می کنند تا از این طریق آرای مورد لزوم را به دست آورند. از نگاه ما وزارت ورزش در دوران جدید برای داشتن یک اساسنامه قوی و انتخاباتی سالم و بدون شک و تردید باید به آرای متخصصین تربیت بدنی، قهرمانان ملی و سایر آحاد ذیربط ارجاع کند تا این همه شائبه و ابهامات از انتخابات فدراسیون های ورزشی رخت بربندد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی