مصاف سرخابی ها همواره از التهاب و جاذبه های خاصی برخوردار بوده و از دیر باز نگاه میلیون ها هوادار قرمز و آبی به دربی دوخته می شد.

اما جدای از باخت و برد، آنچه که بیش از هر آیتمی در جامعه ما در کانون توجهات بود، حاشیه های مثبت آن به ویژه سکانس رفاقت میان این دو طیف بود که پایبندی به این فرآیند همه را به وجد می آورد.

بی پیرایه باید اقرار کرد، سوای بحث شکست یا پیروزی موارد یاد شده از اصطکاک و ادبیات خشن و تند که امروز بیش از هر آیتمی درفضای مجازی حاکم شده به میزان قابل توجهی می کاست.

به زعم بسیاری، همین پیوند و الفت میان دو طیف سبب می شد تا هارمونی و انسجام تیمی به بدنه تیم ملی فوتبال کشورمان رخنه کند و در نهایت منتج به کسب توفیق های شامخ شود.

یک نمونه بارز به دربی شانزدهم برمی گردد که در تاریخ 27 آذرماه سال 1353 در استادیوم کهن پایتخت ( امجدیه ) برگزار شد و حرکت ماندگار زنده یاد ناصر حجازی اسباب تحسین بسیاری را برانگیخت .

این دیدار با حساب دو بریک بسود قرمزها همراه شد ولی تیم تاج به مقام نخست لیگ تخت جمشید رسید، البته بازی یادشده اخرین حضور رسمی مرحوم جعفر کاشانی بود و به همین سبب پس از اتمام دربی شانزدهم، حجازی بلافاصله به سمت کاشانی رفت و در مراسم وداع وی شرکت کرد .

این اقدام ماندگار از سوی سنگربان ملی پوش آبی ها سالهای سال ورد زبان صغیر و کبیر بود و بی مناسبت ندیدیم که در استانه پیکار سرخابی ها بار دیگربه آن بپردازیم و به نسل کنونی یادآور شویم .    

اگر بخواهیم مثال هایی از این دست بیاوریم می توان یک کتاب قطورچاپ کرد، اما آرزوی غایی ما این است که چالش های موجود در نزد دوتیم به کف برسد و جدای از تلاش وافر برای رسیدن به موفقیت، اخلاق مداری بتواند در لایه های این دو باشگاه ریشه دار ما رخنه کند .

نویسنده: رضا میرزاییان