برخلاف بازی با سوریه، این بار مقابل عراق همه چیز داشتیم و فراتر از خود ظاهر شدیم.

در روز دیدار با عراق  خوب بودیم. به این دلیل که هم نظم و شعور و سازمان تیمی داشتیم وهم در چیدمان  بازیکنان به کار آمده اند که مکمل یکدیگر  بودند.

از چیدمان تیم بگوییم که هر بازیکن دارای وظایف خاص بودند. این نکته در یک تیم از اهمیت بالایی برخوردار است. وظیفه در یک تیم اهداف را تعیین می کند. دقیقا تیم ما از سوی بازیکنان دارای وظیفه و در مجموع تیمی دارای اهداف از قبل تعیین شده بود.

 عراق لحظه ای غافلگیر شد که درصد شعور فردی و تیمی ما که همان تاکتیک تیمی باشد، به نقطه اوج رسید.

گل اول تیم ایران در حالی ثبت شد که طارمی با چرخش به جناح چپ دفاع راست و یکی از مدافعان میانی را به سمت خود می کشاند، دفاع دوم میانی به سردار آزمون نزدیک شده تا شعاع حرکتی او را کور کند، ارسال طارمی با اضافه شدن جهانبخش به عنوان مهاجم سوم و نواختن ضربه سر از ارسالی طارمی عملا عراق را خیلی زود زمین گیر می کند. تاکتیک مثلث طارمی، آزمون و جهانبخش همان سازمان تیمی است که در روز بازی با سوریه فاقد آن بودیم و لیکن درب ازی با عراق به روند تیم تزریق شد تا فوق نتیجه بازی حاصل شود.

گل قلی زاده هم همین حکایت را داشت. مهم این است که سازمان و برنامه تیمی ما حتی با جابجایی نفرات هیچگاه دچار خدشه نشد.

گل مهدی طارمی هم نشات گرفته از یک کار گروهی و تاکتیکی بود. در حقیقت سه گلی که به دروازه عراق  دوخته شد، گل های مدرسه ای بود. جای تعجب هم ندارد، چون پتانسیل فوتبال ما چنین اجازه ای را می دهد.

در برابر عراق یک تیم تعریف شده را همراه داشتیم. از شجاع و کنعانی زادگان و نورافکن و محرم صادقی گرفته تا دیگران. نظم و سازمان تیمی برعهده نوراللهی وعزت اللهی بود که فضای بازی من تو من را این دو به نحو مطلوب اجرا کردند تا مردان خط میانی عراق در باتلاق گرفتار شوند. در این حالت وحید امیری و جهانبخش از کناره ها به صورت رفت و برگشت نقش پتک را ایفا کردند تا عراق خیلی زود مرکز میدان وکناره های زمین را از دست بدهد.

درتنها موردی که بازنده بودیم، ایجاد بازی فیزیکی بود که غالبا عراقی ها موفق دیده شدند. البته   این نکته که خوب دیده شده بود باد واندن توپ به جای حمل توپ و ارسال پاس های کوتاه و پرتعداد تنها حربه عراق به صفر تبدیل شد.

نویسنده: اکبر عزیزی