امروز، روز مربی است. مردان و زنانی که شاگردان زیادی را پرورش می دهند در ایجاد انگیزه در نزد نونهالان و نوجوانان مملکت نقش مهمی ایفا می کنند و در پرورش روحی و جسمانی و اخلاقی نسل حال و آینده خستگی ناپذیرند.

مربیان در حقیقت با اعمال و رفتار خود چراغی فراروی جامعه هستند. مدارج علمی را طی می کنند، در انتقال مفاهیم و برقراری ارتباط بی نظیر هستند و در یک کلام عشق و ایثار را در طبق اخلاص می گذارند. اما به قول نویسنده جوان نام مربیان را که روی هم می گذاریم، دچار نوعی تورم کاغذی مواجه می شویم اما مراد ما مربیان راستینی است که جهان پهلوان ها را پرورش داده اند که هم از لحاظ ورزشی و هم از جهت شخصیت های اجتماعی، انسان هایی وارسته و خدوم بودند. نمی خواهیم بیشتر به عصر گذشته بپردازیم اما مربی ایرانی طول تاریخ نمونه ها و نشانه هایی از رب و پروردگار متعالی داشته اند. امروز اما خلائی بزرگ در این زمینه به چشم می خورد؛ هزاران مربی در هزاران پایگاه ها و آموزشگاه ها و باشگاه ها دست اندرکار امور حرفه ای هستند اما این مربیان مهارت های همه جانبه را از یاد برده اند و تنها به تکنیک و تاکتیک ورزش فکر می کنند و دریغا که دیگر مربیانی چون پرویز دهداری ندارند. بدون تردید مربیان هم زاییده زمان خود هستند و در این زمان افسوس که اخلاق و رستگاری بدجوری رنگ باخته است. چه باید کرد؟! باید نشست و هزاران جلسه فرهنگی برای ورزش گذاشت.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی