نمی دانیم این میز ریاست فدراسیون ها چه خاصیت یا منافعی دارد که هر فردی روی آن می نشیند احساس قدرت و تملک شدید می کند و حاضر نمی شود تحت هیچ شرایطی از آن دل بکند.

اینکه چگونه چنین شرایطی بر اداره فدراسیون های ورزشی تحمیل شده حکایت دیگری دارد اما اتفاقات بازی های آسیایی ایجاب می کند که بعضی روسای فدراسیون شهامت به خرج بدهند و داوطلبانه کنار بروند اما دریغ و افسوس که چنین روحیه ی توام با انصاف و جوانمردی را در هیچ فدراسیونی ندیده ایم و عجیب اینکه برخی از روسای فدراسیون های طلبکار دائمی ورزش، مردم، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هستند.

درخواست منابع مالی بیشتر دارند بدون اینکه خود را مقصر و موظف بداند، تنها کاری که این قبیل فدراسیون ها بلدند خود را وابسته به فدراسیون های بین المللی بدانند و دایم تهدید کنند که اگر دست به صندلی ما بزنید تعلیق می شوید.

وقتی عده ای ذینفع دور یک میز می شنیدند و اساسنامه فدراسیون ها را دلخواه می نویسند چیزی نیست جز اینکه در ورزش ما نظارت و مسئولیت پذیری فراموش شده و صلاح مملکت مقهور منافع آدمیان شده است.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی