تاریخ ورزش کشور را که ورق می زنیم در والیبال به چند چهره خاص معطوف می شویم مجتبی مرتضوی، چنگیز انصاری، حسن کرد و مسعود صالحیه که از مردان تکرار نشدنی والیبال ما به شمار می آیند

اما یک مرد را باید استثنایی ترین دانست حسن کرد که در 20 سالگی کاپیتان تیم ملی شد و 13 سال این نوار زیبا و غرور انگیز را روی سینه هایش زینت داد و در نخستین حضور والیبال ایران در مسابقات جهانی 1970 بلغارستان بر تارک تیم ملی درخشید حسن کرد در کنار همه ی اقتداری ک از نظر فنی و مدیریت و رهبری در والیبال داشت هرگز عافیت طلبی نکرد و نان به نرخ روز نخورد.

اسطوره والیبالی ایران سال ها است که گوشه نشینی اختیار کرده است و به همه درخواست هایی که از او شده جواب رد داده است وی سال پیش برای دومین بار زانویش را به تیغ جراحی سپرد و حالا با آن یال و کوپال ستودنی واکر دست گرفته است و به زحمت حرکت می کند جویای احوالش شدیم گفت: کاری به دنیای والیبال ندارم چون آقای یزدانی خرم کاری کرد که دور این ورزش را قلم بگیرم از هیچکس گله و توقعی ندارم ماشینم را فروختم و خرج جراحی خودم کردم متاسفانه کرونا اجازه نمی دهد که با کمک دکتر نوروزی به مداوای لازمه بپردازم...

به راستی آیا از حسن کرد در والیبال بزرگتر و مقبول تر داریم؟ صندوق حمایت از قهرمانان چگونه این بزرگ مردان ورزش را فراموش کرده است پرداختن به قهرمانانی که پول پارو می کنند و درآمد عالی دارند هنر نیست معرفت این است که اشخاصی چون حسن کرد که بدون چشم داشت مالی درخدمت ورزش ملی بوده اند مورد پشتیبانی قرار بگیرند برای گفت و گو با وی رسانه های آنسوی مرز ها سر و دست می شکنند و اما حسن هرگز تن به این درخواست ها هم نداده است او را سلطان بی گفت و گوی آسیا می خواندند قدری قدر دان باشیم.

نویسنده: جمشید حمیدی